Alcoa e o futuro da Mariña

- Alcoa importa bauxita de Guinea Conacri e fabrica alúmina e aluminio empregando enormes cantidades de electricidade producida nas Pontes queimando carbón importado de Thailandia. É a maior consumidora de electricidade de Galicia, superando todo o consumo dos particulares.

- Emprega de xeito directo a 1200 traballadores e outros 500 traballan en empresas auxiliares, constituíndo o núcleo máis importante de emprego na Mariña e o 30% do PIB da provincia.

- O 40% dos seus custos de produción é consumo eléctrico, polo que precisa prezos baixos da enerxía. Eses prezos vanse conseguindo a través do pago por interrumpibilidade do servizo -que no caso improbable de ser preciso en puntas de demanda, Alcoa pararía a produción- que pagamos todas na nosa factura. Este outono haberá unha nova puxa dos pagos por interrumpibilidade.

- Os efectos ambientais máis rechamantes son a xeración de lodos vermellos que se acumulan nunha balsa de superficie similar á vila de Viveiro que se espera quede chea no ano 2034; emisións de sosa ó mar -segundo consta nun informe de auditoría interna filtrado ó CEPESMA- e emisións aéreas de flúor que contaminan o chan -varias sentencias impuxeron indemnizacións millonarias ós veciños. A maiores das emisións de CO2 e SO2 da central das Pontes para darlle a enerxía eléctica

- O mercado mundial do aluminio está a mudar, o consumo trasládase de Europa ós países en crecemento e a presenza de Alcoa nun lugar que nin ten bauxita nin ten carbón, cun marco ambiental restritivo, unha regulación dos custes da enerxía a nivel comunitario, xunto co feito da colmatación en 16 anos da balsa de lodos fai dubidosa cando menos a viabilidade futura da fábrica.

- De feito, tralas ameazas de eres de anos pasados, agora Alcoa quere vender as súas fábricas a fondos de investimento. Os traballadores esperan que a compre o fondo Atlas Holding porque xa comprou dúas e púxoas nas mans de xestores solventes.

- Alcoa é un exemplo de empresa ambientalmente inviable, e economicamente dependente dos cartos públicos. No actual marco normativo europeo (ambiental e de regulación da competencia) non semella que teña futuro. En todo caso, non máis aló do 2034 cando se encha a balsa de lodos.

- A importancia social e económica de Alcoa na Mariña é innegable e resulta xustificable defender os dereitos dos seus traballadores. Mesmo se pode argumentar que o prezo da enerxía en España é caro debido ó oligopolio eléctrico e enerxético -cousa que é certa- e que o sistema de fixación de prezos -puxas controladas polas mesmas empresas- é moi cuestionable.

- Pero non debemos esquecer que a enorme importancia relativa de Alcoa débese ó esmorecemento e esquecemento doutras actividades que non recibiron a atención precisa polos sucesivos gobernos, coma:

- a turística -precisamos traballar nun plan comarcal análogo o da Ribeira Sacra-

- á forestal -debemos diversificar a produción poñendo en valor a madeira para construción (intensiva en man de obra) e empregando a biomasa para calefacción, substituindo ó gasóleo e o gas por unha enerxía autóctona e xeradora de man de obra local-,

- a pesca: precisamos unha diagnose do estado do ambiente (desaparición das algas) e do recurso pesqueiro e marisqueiro no noso litoral e traballar pola súa recuperación.

- lanzar novos sectores de futuro como a eólica -e en particular a mini e microeólica- fomentando a investigación e formación e desenvolvendo a regulación local destas instalacións na nosa bisbarra.

Das catro patas da Marea

Ordenando a miña cabeza, coma sempre desordenada, pensaba hoxe que a indignación que deu pé ó 15M responde a unha serie de agresións simultáneas -consustanciais- do capitalismo global á sociedade, ás nosas distintas sensibilidades.

Por unha banda, a tendencia culturalmente homoxeneizadora que nos muda pouco a pouco os costumes, a cultura, a lingua, a dieta, o ocio, para poñelos ó servizo do consumo global, do produtor global, de xeito que sexa doado concentrar o fluxo de cartos nunhas poucas empresas produtoras. O noso espírito de pobo como unidade cultural en risco de desaparición rebélase contra esta tendencia global.


En segundo lugar, a competencia global que plantexa ese mercado, no canto de permitir a mellora das condicións de vida nos países máis pobres do planeta está desfacendo os logros que tan lentamente teceron os nosos pais e avós. As normas do comercio global, escritas pola man dos poderosos, impiden vetar a entrada de produtos que empregan traballo escravo, polo que estamos abocados, nesa competencia, a sermos todos escravos. Mesmo os logros da precaria creación de emprego que vivimos hoxe a través da devaluación de salarios durarán o que tarden os nosos competidores en asumir que deben baixar tamén os seus nesta carreira en espiral cara o desastre.

En terceiro lugar, tampouco o capital global está interesado no futuro -os homes máquina que deciden onde voan os cartos polos fíos de fibra óptica non pensan máis aló dos resultados anuais que marcarán os seus beneficios-. Tampouco a OMC permite ós estados rexeitar produtos que teñen contaminado o chan, os ríos o mar ou a atmosfera no seu proceso produtivo -ou desertizado bosques ou eliminado hábitats naturais-, polo que a carreira á devaluación das condicións de vida é tamén unha carreira cara á destrución do planeta.

A tripla ameaza contra a cultura dos pobos, a súa calidade de vida e o seu medio natural precisa para a súa aceptación pola sociedade duns medios que agochen e enganen, dun sistema que adormeza, e na última instancia dun goberno que reprima a quen levante a voz. A cuarta ameaza é polo tanto a degradación da propia democracia.

Non é polo tanto estraño que a nosa Marea inclúa no seu seo os grupos que defenden, cada un coas súas prioridades, a nosa identidade como pobo, a xustiza social, a conservación do noso medio e a calidade democrática. Son estas as catro ameazas que afrontamos, e só xuntando as nosas forzas seremos quen de facerlles fronte.

Só compartido o tempo e o camiño poderemos comprender que as catro ameazas veñen dun único inimigo, recoñecer a importancia das achegas dos outros e a necesidade de ir construíndo xuntos un relato integral que explique  de xeito claro ós nosos concidadáns a necesidade de organizar a resistencia a ese proceso homoxeneizador, inxusto, destrutivo e represor que é o sistema capitalista global.

Porque catro patas, sendo importantes, non fan unha mesa: precisamos achegar esa mensaxe á xente do común. Serán eles quen poidan -ou non- subir nelas e formar o taboeiro, a superficie sobre a que desenvolver unha sociedade diversa, xusta e sustentable. Unha democracia real.

A mirada adiante, por sobre as miserias de hoxe, no futuro

Certo que a experiencia luguesa ten sido bastante decepcionante. Dun proxecto ilusionante de lista integradora consensuada desde abaixo en asembleas promovido polas bases de ANOVA (moitas grazas polo intento) a cinco listas monocores deixando a moitas persoas -válidas, capaces e con vontade de dar o salto- marxinadas e con gañas de deixalo todo.
Este era o risco do que falaba na anterior entrada de primarias con prelistas: apareceron os derradeiros intentos partidarios daquelas persoas que non acreditan no proxecto común, para atopar un oco na lancha e chegar ó parlamento galego -e saltar entón ó grupo mixto?-
Conste que isto foi posible pola resistencia das cúpulas de AGE a crear esa estrutura territorial que tanto temos solicitado desde A Mariña. Semella que hai quen non nos queren xuntas e fortes, non nos queren preparadas e asentadas nos nosos territorios. Prefírennos fieis, manexables, sospeitando entre nós e dispostas a pegar carteis nas campañas. Temen -supoño- que se nos xuntamos nos demos conta de que somos iguais -como lles pasou ás nosas deputadas-, comecemos a traballar xuntas e elixamos por nós as políticas locais e as nosas representantes.
Pero iso si, acábaselles o choio a esas cúpulas partidarias que adoitan vivir na planta de enriba, tralas portas pechadas, e sentarse nas mesas onde se toman as decisións. Os documentos aprobados o 30 de xullo, preparados polas Mareas en Común -espazos de participación que xa están a funcionar no eido local con grande éxito en varios puntos do país- inclúen a tan demandada estrutura territorial, e enterran -coido que para sempre- a pantasma da división infinita da esquerda galega. Non deixemos neste momento crucial que barreiras construídas desde arriba por persoas que non acreditan no proxecto común demoren por un minuto a confluencia das de abaixo.
A marea é nosa. Produto de repetidas votacións nas que as bases de todas as forzas da esquerda galega votamos a prol do traballo en común. Foi o noso esforzo, o das bases, as vellas, as novas e as novísimas bases (benvidos, Podemos!), o que nos trouxo dun 2012 sen sequera unha coalición de vellos partidos a candidatarnos hoxe e votarnos nunhas primarias abertas!
A mirada adiante. Mañá será mellor, seguro, porque teremos aínda máis poder nas nosas mans. Confiemos nas nosas forzas.

PD: E agora a votar: estudar as candidatas, ler os seus comentarios, decidir. A festa da democracia vaise facendo máis longa, pero é o que pediamos, non si?

Primarias abertas

O pasado 30 de xullo a viaxe cara a creación dunha grande forza "abaixo e á esquerda" en Galicia deu un paso de xigante. Os documentos aprobados supoñen a creación dunha potente ferramenta -"partido instrumental"- na que todas as persoas que queiramos teremos a posibilidade de participar. Abonda con asinar o manifesto -que basicamente contén os consensos do 15M sobre políticas sociais e ambientais, de economía social e solidaria, de soberanía real nas mans da cidadanía, de defensa dos servizos e dereitos de todos- e xa estamos no allo.

Estamos á espera do xeito en que Podemos se integra con nós -se non é dista será na seguinte-, pero semella obvio que as forzas tradicionais de esquerda galega e máis o ecosocialismo representado por Espazo Equo, que vai tinguindo todo o proxecto coa forza dos argumentos e o traballo sólido de moita xente, están a consolidar finalmente os alicerces do Novo Proxecto Común tantas veces demandado.

Adscrición individual, coordinadora aberta e elixida por sufraxio universal, mecanismos transparentes e fomento da participación real da cidadanía, asumidos desde un liderado lexítimo e recoñecible dos proxectos municipalistas levarán co tempo á desaparición dos tics corporativos e partidarios que aínda circulan neste momento de creación das pre-listas abertas, xa sen forza determinante pero aínda con capacidade condicionante e limitadora.

Pola miña parte tería preferido o modelo de primarias desenvolvido por Equo (pioneiro neste eido) moito mellor que o elixido, semellante ó de Podemos. Daquela, para candidatarse por Equo abondaba con mandar unha foto, un perfil e a túa visión do proxecto e motivación. Nestas primarias votaremos por nomes que na súa maior parte non coñecemos, nomes decididos polos propios partidos e mareas, que poderemos ordear cos nosos votos, ficando os máis votados na lista definitiva.

Algo é algo, un pasiño máis foi dado, pero nas vindeiras eleccións proporé e defenderé o modelo Equo no foro que sexa creado ó efecto. Candidatos individuais e desordeados, no canto de listas (abertas, iso si) preconfiguradas polos partidos.

Salvo por esta eiva, teño que felicitar polo traballo os responsables, e aproveito para sinalar que se pensas que poderías votar pola Marea, sería ben que entraras na web http://mareaconstituinte.gal/primarias/ e seguiras os pasos para participar tamén nas súas primarias antes do vindeiro día 13. Se ves nas listas alguén que coñeces e queres apoiar como candidata (por exemplo, algunha de nós DDD) pode necesitar do teu aval, e do teu voto, para ter posibilidades de estar na lista definitiva pola provincia.

Tras anos queixándonos de non poder elixir máis que unha entre varias listas pechadas, temos agora a oportunidade de participar no deseño dunha desas listas - a de En Marea- a través das súas primarias, e mesmo de facer a nosa propia candidatura. Participar é a mellor forma de pedir que se abran novas vías de participación. Anímovos a facelo. Forza a todas!

Cinco anos confluíndo

Comecei este meu blogue en xaneiro do ano 2011. Moito ten ocorrido dende aquela, foi o ano do 15M. Eu fun dos que saín, como tantos, ás rúas, ás prazas, a xuntarme coa xente que coma min vía na televisión os feitos emocionantes que acontecían en Madrid. Saín e asembleei durante semanas, xuntámonos ducias de persoas en xuntanzas rotatorias polas vilas da Mariña e do Occidente de Asturia onde comezou o debate da participación institucional.
Eu defendí sempre que si, que había que entrar nas institucións, e busquei un partido. Poxen 50€ para a fundación de Equo e fun a varias xuntanzas, pero estaba só na Mariña, e apareceu no 2012 Espazo Ecosocialista (Ecogaleguistas, de aquela), un partido verde, de esquerda e co obxectivo de limpar de marcos o minifundio da esquerda en Galicia, con data de caducidade segundo se fose acadando ese obxectivo. Tralo paso fugaz por CxG pronto consideramos que o foro era outro e apoiamos a confluencia de Anova e EU, xunto con Equo, para formar AGE.
Pouco a pouco AGE ficou nunha simple coalición electoral de EU e ANOVA e deixamos a nosa colaboración con eles para apoiar as Mareas cidadás, máis achegadas as nosas ideas de transparencia e participación cidadá. Nas municipais puxen toda a carne no asador porque triunfara a candidatura cidadá de Ribadeo en Común. Non puido ser por 15 votos.
Se Podemos tivera nacido dous anos antes probablemente eu estaría hoxe dentro da súa estrutura e non como simpatizante externo. Hai quen, como Celtia Traviesas, pasou por Espazo e está hoxe en Podemos, e véxoo con simpatía. Eu, polo meu compromiso coa sustentabilidade, prefiro manterme en Espazo Equo (hoxe ambalasdúas formacións están a cooperar políticamente), pero iso non quita que poida botar unha man cando ma piden con Anova, EU, Podemos ou calquera outra formación política ou movemento social no ámbito local. A confluencia ben entendida comeza por un mesmo. E eu conflúo.
Por iso, cando xente de Podemos Galicia debate sobre ir só ou non ás eleccións, ou cando din que eles son a confluencia, eu penso, primeiro, que a confluencia é o 15M. Que o 15M foi no 2011, non no 2014. Que moitos dos que participamos nas asembleas xa déramos o paso que eles deron no 2014, e que os recibimos con ilusión renovada, pois a súa chegada pode darlle un novo pulo ó proxecto que quixemos que fose o AGE. Persoaimente dáme o mesmo que ese proxecto se chame Mareas o Podemos, pero non todo o mundo é tan pragmático e desapegado coma os Ecogaleguistas orixinais, e sempre será máis doado xuntarse se ninguén di ós demais que deixen as súas siglas e se integren nunha formación xa existente. Tamén é probable que se os militantes de EU, ANOVA, Equo e Espazo entraran en Podemos de vez, as xentes de Podemos o sentirían máis como unha invasión ca como unha adhesión.
Dito isto, coido que apoiar a fórmula de Mareas en Común ten o aval de que os Ecogaleguistas optamos por ela. Sen pedir escanos, postiños nin cotas. De novo, nós confluímos.

Catedrais e Pancha: dous barcos cruzándose na noite

Fai dous anos xa que escribín para a Comarca un artigo titulado “As Catedrais: Parque Natural ou Plan Especial?”. Defendía nel que mentres que unha nova figura de protección -cuxa aprobación ademais non dependía de nós- non garantía unha mudanza real sobre o terreo, a utilización das ferramentas que están da man das autoridades locais, como é o urbanismo, poden supoñer cambios reais e ademais cambios que sexan os máis achegados á visión dos veciños de Ribadeo. Esta idea xurdía da observación do feito polos nosos veciños de Tapia e Castropol na praia de Penaronda -que comparten-, cuxa problemática resolveron cun Plan Especial de Protección da Paisaxe.

Dous anos despois daquel artigo, ven de rematar o prazo de alegacións establecido para o Plan Especial das Catedrais no que o Concello de Ribadeo investiu 50.000€ do noso orzamento municipal do ano 2015. Está a disposición dos ribadenses a proposta da consultora que gañou o concurso na web: “http://cmaot.xunta.gal”.

O resumo do que nela se di é que temos tres alternativas. Unha é deixar as cousas como están: non facer nada; a degradación e masificación da contorna seguirán a estragar os seus valores naturais. Optar por esta vía supón renunciar a medio prazo a eses valores e con eles ó seu atractivo turístico.

A segunda é a adaptación dos servizos e infraestruturas da zona a unha afluencia de público maior ca a actual, priorizando as condicións de accesibilidade no espazo á conservación dos valores do monumento natural. Inclúe o incremento da capacidade de accesos, aseos e duchas, aparcadoiros, casetas para os artesáns e centro de interpretación das Catedrais. Esta aposta suporía un axardinamento do espazo protexido, poñendo en perigo o seu status actual.

A terceira, que é a liña defendida polos autores do estudo como a mellor, prioriza a conservación e adapta a ela o uso do espazo. Propón o desmantelamento de todo o existente desde a vía da FEVE até a praia, levando todas as infraestruturas ás proximidades do apeadeiro de Esteiro (á dereita segundo se baixa desde a rotonda da N-634, antes de chegar ó paso inferior da FEVE). Alí se porían o aparcadoiro, o restaurante e se construiría o centro de visitantes.

Adoptar esta proposta –que lamentablemente sorprende pola súa coherencia-, seria e revolucionaria á vez, suporía poñer a Ribadeo como referente do turismo sustentable. Podería ser o primeiro chanzo na progresiva transformación do noso litoral -dende a costa hasta a N-634- nun grande espazo de lecer brando, con sendeirismo, roteiros a cabalo, carrís bici, etc., compatible cos usos agrogandeiros tradicionais, diluíndo a presión actual sobre a praia das Augas Santas -que sen dúbida seguirá a ser o referente- e incrementando o retorno económico da mesma sobre todo o concello.

Espero e desexo que sexa ese o camiño que pensa tomar Ribadeo, que eu vexo como un camiño de futuro, na liña do desenvolvemento sustentable do territorio. Espero, tamén, que os ribadenses sexamos quen de acadar un consenso sobre a defensa do noso litoral. Se estamos de acordo en gastar os cartos hoxe en darlle a volta ó que se fixo a contorna das Augas Santas, e sacar de aló o restaurante, os carteis, os aparcadoiros, o alumeado, as fosas sépticas e zonas axardinadas, ten sentido ó tempo introducir na Illa Pancha, outro espazo natural protexido ribadense, un hotel con aparcadoiros, alumeado, fosas sépticas, carteis e zonas axardinadas?

Entender Venezuela

Venezuela es un país rico en petróleo. Esa ha sido su segunda maldición. La primera fue el reparto de sus tierras “por la gracia de Dios" en favor de una minoría que nunca ha dejado de poseerlas y utilizarlas en su provecho. Como en el resto de la América hispana, el fundamento de la propiedad territorial venezolana está en la bula del 3 de mayo de 1493 emanada del papa Alejandro VI por la cual el vicario de Cristo en la tierra concedía y asignaba las tierras descubiertas al imperio español. Ese imperio las fue otorgando a su vez, a través de las denominadas "Mercedes", a las misiones o a cualquier español que supiera leer o escribir.

La estructura de la tierra en grandes propiedades derivadas del colonialismo fue en un primer momento utilizada para poner esa riqueza agraria a producir con las técnicas del viejo mundo. Sin embargo, la guerra de independencia dio un vuelco a esta situación a comienzos del siglo XIX, cuando el campesinado fue llamado a la guerra y se produjo un despoblamiento del rural que llevó a la aparición de los primeros problemas alimentarios. El descubrimiento de los yacimientos de petróleo a finales de ese siglo, con puestos de trabajo mejor pagados y en condiciones de libertad frente a la estructura caciquil de los latifundios, impidió el retorno del campesinado al rural.

Desde entonces Venezuela ha sido siempre un país desequilibrado, que “no ha querido” dedicarse a producir sus propios alimentos, y ha preferido obtenerlos a cambio de petróleo. Mientras, sus tierras han seguido en manos de la oligarquía, debatiéndose entre la producción agroindustrial para la exportación -ahí nace  la conexión entre esa oligarquía y las multinacionales americanas- y el mero abandono.

Cuando algún gobierno ha intentado revertir la situación, al menos, de las tierras abandonadas, a través de una reforma agraria que abriera paso a una nueva clase de campesinos libres y capaces de vivir dignamente de producir los alimentos que demandan los venezolanos ha sobrevenido un Golpe de Estado. Golpes de Estado apoyados por la oligarquía latifundista -que no ve la necesidad de modificar una situación que le da un poder omnímodo- y las multinacionales de la agroindustria norteamericanas que comercializan las grandes producciones de café, alimentos para ganado o agrocombustibles, todo ello para los mercados mundiales.

La dramática situación actual, derivada del descenso de los precios del petróleo -aprovechada por esa oligarquía para boicotear en lo mucho que puede a un pueblo al límite de su resistencia- pone en jaque a una República Bolivariana que no ha tenido tiempo y/o fuerza para poner en marcha esa reforma de la propiedad de la tierra que posibilite la soberanía alimentaria de los venezolanos. La nueva Asamblea conservadora ya avisa que va a dar marcha atrás a las tímidas reformas conseguidas en esa línea a través de laboriosos procesos legislativos escrupulosamente respetuosos con la legislación.

Mientras tanto, la prensa, en manos de esa misma oligarquía, golpea sin piedad con el apoyo de la derecha neoliberal española. El futuro está escrito: salvo milagro, será una nueva oportunidad perdida para los venezolanos.

Leer más: http://www.monografias.com/trabajos91/evolucion-de-la-propiedad-territorial-en-venezuela/evolucion-de-la-propiedad-territorial-en-venezuela.shtml#ixzz49sHQRoi1

http://radiomundoreal.fm/9095-la-construccion-a-ser-defendida?lang=es

Reflexión final: 

En el imprescindible libro de Miguel Maura -aquel republicano de centro-derecha que fue Jefe de Gobierno durante la segunda República española- “Así cayó Alfonso XIII,” escribe que cuando llegó al poder la República muchas voces clamaban por revertir la injusticia histórica del reparto de la riqieza y las tierras desposeyendo a la oligarquía monárquica. Él, entre otros, convenció a los más exaltados de que había que hacer las cosas de otro modo, con tiempo, de forma que se respetó el status quo prerrepublicano. 

El tiempo nunca llegó. Al final del libro, desde la atalaya de más de una década de dictadura franquista con sus horrores, el propio Maura reconoce que de haber sabido lo que iba a hacer esa misma oligarquía que él defendió tras el levantamiento de 1936 su opinión habría sido muy otra. Me gustaría saber hasta qué punto la revolución bolivariana se ha pasado de blanda. Lecciones para el futuro.

A hora da xenerosidade

O pacto entre Izquierda Unida e Podemos, a coalición “Unidos Podemos” reabre -pecháraa o PSOE fai 30 anos tras uns inicios prometedores- a oportunidade dun cambio real das políticas no Estado para traballar a prol da maioría social.

Ese pacto, produto da necesidade de ambas formacións a partes iguais, precisa de amplitude de miras pola parte de todos: dos dirixentes de Podemos e IU, dos dirixentes das formacións que están a confluír con eles no Estado e noutros territorios, dos militantes de todas elas e en xeral de todos aqueles que agardamos un cambio real das nosas institucións.

Dígoo porque a perspectiva dun incremento no número de escanos de ambas formacións pode supoñer un problema se no canto de centrar o foco nas propostas alternativas e transformadoras, deixamos que outros o poñan nas persoas que van entrar en tal o cal posto de responsabilidade. Se non somos quen de tomar a iniciativa da campaña escollendo 10 temas candentes achegados ás persoas outros virán meter o dedo no debate dos postiños co obxectivo de que rompamos o cántaro e botemos o leite polo chan.

A xenerosidade debe xurdir do recoñecemento dos méritos das formacións participantes. Izquierda Unida foi a “gardiá da lume“, a mantedora da mensaxe alternativa, da coherencia do discurso todos estes anos nos que o pensamento único foi tragando á socialdemocracia europea pola boca da “terceira vía”. Era de xustiza que fosen eles quen colleran o froito da decepción tralo fracaso do neoliberalismo, pero tardaron en abrirse, as vellas inercias impediron a súa adaptación ós novos tempos, e só tralo triunfo de Podemos, con todo perdido, deixaron a Alberto Garzón abrir as ventás. Algo parecido ó que aconteceu co BNG na Galiza.

Foi Podemos quen viu vir a onda do 15M, e quen soubo subir nela e capitalizar a ansia de renovación, quen entendeu que moita xente afastada da política precisaba de comezar a entendela antes de poñerlle etiquetas, desde o principio. Que era preciso comezar por falar da diferencia entre os de abaixo e os de arriba antes que elixir entre esquerda e dereita. Que para acadar a maioría social precisa para a transformación do país non se podía comezar por falar só cos que se senten de esquerdas senón que hai que dirixir a mensaxe a todos os oprimidos polo sistema. Tamén na Galiza, outros tralo 15M e antes de nacer Podemos estivemos pola transversalidade, neste caso sen saír do ámbito da esquerda -entre a nacionalista e a federalista- obtendo un bo resultado como AGE.

Unidos Podemos incrementa a base social das anteriores alianzas, ó sumar as referencias electorais en todo o estado da esquerda tradicional e dese novo electorado menos ideoloxizado pero moi activo e numeroso. É tarefa de todos cooperar na integración, co respecto mutuo e comprensión, ás longas traxectorias, ás novas enerxías, achegando ilusión, empatía e intelixencia emocional comprendendo que imos todos no mesmo barco. O mesmo coa nosa candidatura En Marea: con todas as eivas na conformación da lista, as persoas que nela participan amosan o compromiso esixible co papel que van desenvolver. Tempo temos para traballar en mellorar a ferramenta de confluencia e os procesos participativos cara ás autonómicas e máis aló.

Xenerosidade, logo, traballo, paciencia e moita intelixencia emocional. Na futura transformación de Galiza e de España precisaremos todas as mans, pero hoxe é hora de empuxar, cada un desde o seu recuncho. A oportunidade, como di Anguita, é única. Medre o mar!

Pasarse cuatro pueblos

Que sale el ministro Margallo y dice que nos hemos pasado "cuatro pueblos" con la austeridad. Se trata de una sorprendente reflexión para realizarse en precampaña electoral y con la amenaza de un nuevo apretón del austero cinturón a la vuelta de la esquina. Eché, eso sí, en falta que hubiera ahondado un poco más en el tema, que hubiera esplicitado con un poco más su reflexión: vamos, que me quedo con ganas de saber cuáles serán esos pueblos de que habla.

Yo que sé, tal vez le parece ahora excesivo el despido de miles de interinos en colegios e institutos de todo el Estado, que supuso además un incremento en el número de alumnos por clase y el recorte en profesores de apoyo para aquellos que los precisan; o quizás a la precarización de los contratos de quienes cuidan de nuestra salud en los hospitales y la merma de personal de los centros de atención primaria, con el consiguiente incremento de las listas de espera. 

O puede que le parezca hoy excesiva la reforma laboral que facilitó el despido barato por bancos y grandes empresas de decenas de miles de trabajadores mientras se rescataba a esos mismos bancos con nuestros impuestos y se les permitía enriquecerse especulando con una deuda pública doblada por ese mismo rescate; o tal vez le cree pesadumbre recordar el subsiguiente recorte de las prestaciones de desempleo, que ya no llegan ni al 50% de los desempleados registrados, para que busquemos más desesperadamente y sin tantas exigencias los precarios minijobs que su “recuperación por reparto” proporciona.

 

También podría estar hablando del frenazo en la aplicación de las ayudas que legalmente les corresponden a dependientes reconocidos, o del recorte de los servicios sociales, arrancados de las manos de los despilfarradores ayuntamientos, eliminando servicios de asistencia social precisamente cuando más necesidad de ellos hay; o de esa mágica combinación de caída de las becas e incremento de tasas universitarias que está consiguiendo dar la vuelta como un calcetín a la perniciosa tendencia a licenciarse de los hijos de... cualquiera.

 

¿Qué se yo? Puede que hable de la manera en que, tras todo esto, han modificado las leyes para restringir nuestro derecho al pataleo, ya sea encareciendo el acceso a la justicia prohibiendo la simple protesta en la calle -o en twitter!!!- eludiendo a los jueces para ir directamente a vaciar nuestros menguados bolsillos para sancionar conductas que hace nada eran plenamente legales.

 

O si no, centrándose en las formas, puede ser que sufra un ataque de vergüenza, por el regodeo que se traen con las medallas a las vírgenes, los impuestos al sol, los rescates de proyectos fallidos (Castor, radiales), la toma por asalto de los medios de comunicación -para usarlos bien como punta de lanza, bien como negra tinta de calamar-, o simplemente los insultos a nuestra inteligencia que vomitan en cada comparecencia pública entre caso y caso de corrupción, blanqueo o fraude fiscal. 

 

Son ciertamente muchos los pueblos que se han pasado. Por un momento, escuchando la reflexión de Margallo, me pregunté si hoy, en precampaña electoral, iban a tener los santos cojones de decirnos que, caídos del guindo, se están pensando tomar el próximo cambio de sentido y regresar unos cuantos pueblos atrás, buscando el ansiado pacto PPSOE de la Grossen Koalitionen".

 

En esas estaba yo cuando, afortunadamente, ha salido un vídeo de Rajoy a dejarme claro que no. Por lo visto, el hombre está satisfecho de la labor de estos cuatro años, y no le parece que se hayan pasado "cuatro pueblos". A su parecer, ya enfilada esta ruta, él ve mejor seguir por ella un poco más, quizás hasta el "quinto pino".

Por que non ó hotel na Illa Pancha?

Vai para un ano que a maioría dos ribadenses soubemos que existía un proxecto para converter o edificio vello do faro da Illa Pancha nun pequeno hotel de luxo, con dous apartamentos de a 150€/noite. Sería o primeiro de España, e o alcalde amosaba a súa ledicia e opinaba que viña ser un premio pola contención demostrada polo Concello de Ribadeo no coidado do noso litoral.

Sorprendidos primeiro polo feito de que un proxecto como ese estivese concedido sen que ninguén na vila o soubera, un grupo de veciños comezamos a preguntar sobre os detalles do mesmo. Cómpre dicir que a Illa Pancha é unha parte moi representativa do espazo natural protexido da Ría de Ribadeo, e polo tanto os usos na mesma están moi limitados.

Así coñecemos que se trataba dunha concesión de Portos do Estado, ó abeiro dunha decisión do Consello de Ministros para sacar rendementos económicos ó patrimonio do Estado a través de concesións para hoteis das antigas vivendas dos fareiros -segundo a Voz de Galicia esta concesión suporía a Portos uns ingresos de 18110€ anuais-. Puxémonos en contacto co técnico responsable da concesión, en Ferrol, e ante a nosa sorpresa, non coñecía que o faro de Ribadeo estaba dentro dun espazo protexido. En todo caso, dado que segundo dixo, o proxecto consistía nunha reforma interior do edificio para habilitar dous apartamentos, o impacto ambiental non sería significativo.

Reflexionando sobre o tema, caemos na conta que a) un hotel de luxo precisa servizos como aparcadoiros, alumeado, cafetería, etc.; b) que a illa leva décadas pechada por razóns de seguridade, polo que a apertura dun hotel dentro da mesma obrigará a facer obras para garantir a seguridade dos clientes; e c) que sendo a illa Pancha o destino do máis típico paseo dos ribadenses e visita obrigada dos turistas que por Ribadeo pasan, a súa apertura ó público levará un enorme risco de degradación da súa calidade ambiental. Todo iso levounos a situarnos en contra da apertura do hotel.

Xa este ano, cando o promotor presentou o proxecto no Concello, a cousa resultou ser aínda peor: a maiores do hotel e a "mera reforma interior do antigo faro", aparece unha cafetería sobre o aparcadoiro subterráneo existente entre os dous faros, e tamén se solicita permiso para instalar unha carpa ó seu carón. E polo que respecta ás nosas sospeitas: alumeado nocturno, papeleiras, profusión de carteis con avisos de perigo e instrucións de bo comportamento, obras de acondicionamento e protección nos puntos de perigo, aparcadoiro na illa para tres vehículos, e axardinamento de 500 m2 ó redor do hotel. É dicir, a absoluta transformación dun espazo natural protexido.

Permitídeme a broma! Sucede que aínda que libramos da invasión das inmobiliarias que tanto dano fixeron nos concellos veciños de Foz e Barreiros -grazas ó intelixente comportamento do Concello de Ribadeo-, se algo hai que nós xa coñecemos é o efecto da aglomeración turística sobre os espazos naturais máis rechamantes da nosa costa.

O mesmo ano -2015- no que as nosas autoridades se poñen de acordo para abrir a Illa Pancha ó acceso público e á explotación privada, as mesmas autoridades acordan restrinxir o acceso á praia das Augas Santas polos efectos da sobre-presión turística sobre un espazo protexido. Ninguén hoxe daría permiso para poñer un restaurante nas Catedrais, nin para axardinar a contorna, acabamos de sacar os aseos de aló porque se enchían en nada as fosas e o paso das cisternas desfacía toda a contorna, a vexetación natural e máis o solo están desaparecidos da cabeceira dos cantís en toda a ruta entre Esteiro e Augas Santas, as papeleiras voan co vento e enchen de lixo os toxos e a breixeira protexida, os plásticos rematan no mar...

Por que, entón, agora que coñecemos por experiencia o dano que a invasión das persoas fai sobre o medio natural, imos volver a ameazar un novo espazo natural protexido? É preciso matar a illa Pancha para salvar o seu histórico faro? É preciso matar á Pancha para crear 2 empregos cun novo hotel de dúas habitacións en Ribadeo? Non hai no concello edificios históricos singulares máis axeitados para facer un hotel con todas as garantías de seguridade e de servizos? Que miopía nos impide anticiparnos o futuro?

Reflexionemos, démonos tempo, solicitemos todos os permisos legais, tamén os das autoridades ambientais -que nestes casos adoitan poñerse de perfil no canto de actuar de oficio-. Todo, antes de dar luz verde apresuradamente a un proxecto que nada ten que ver co respecto ós principios de sustentabilidade que tanto nos gabamos de defender. Nin Bandeira Azul, nin Reserva da Biosfera, nin  Sistema de Xestión Ambiental, nin Axenda XXI Local. Estas son as decisións nas que o compromiso ambiental de Ribadeo debe quedar patente. Non valen escusas.