domingo, 15 de julio de 2012

O carro, os bois e a converxencia na nova política galega


Quero escribir esta entrada antes de comezar a lectura dos periódicos do día, que de seguro nas súas edicións galegas incluirán as conclusións da asemblea constituínte do NPC celebrada onte en Compostela.
Remataba o outro día cunha pregunta, que tería que ofrecer unha forza política para que esa maioría escéptica se animara a confiar neles. E é que certamente á crise do sistema económico mundial, e á nosa particular, engádese unha enorme crise do sistema democrático cunha desconfianza da cidadanía na clase política que non deixa de medrar.
O clamor popular “no nos representan” é sen dúbida o primeiro dos nosos problemas, xa que son os políticos quen terían que argallar até acadar as solucións que nos axuden a superar a actual emerxencia social que padecemos.
A incapacidade das forzas políticas dominantes no espectro galego para auto-rexenerarse obriga aos cidadáns inquedos a mobilizarse a través de movementos sociais de denuncia e cooperación como o 15M, no cuxo seo teñen nacido sinerxía pola coalescencia de iniciativas antigas e novas que vai tecendo unha rede na que a propia sociedade vai proverse de ferramentas para evitar o colapso, unha rede ao fin de seguridade para aqueles aos co sistema en quebra vai deixando caer.
A importancia desa rede que vai tomando forma na neonada Cooperativa Integral Galega é crucial e merece todo o apoio (animo desde aquí á integración nela de todos os galegos), pero non quita da necesidade de recuperar a confianza nos nosos políticos, mesmo con vistas a acadar o apoio das institucións estatais e galegas a estas iniciativas cidadás.
Cómpre logo traballar tamén na creación dunha nova maioría parlamentaria galega que antepoña un programa común de rexeneración democrática como urxencia máxima ao día de hoxe, na procura da desaparición en Galicia do “no nos representan”. As diferencias organizativas, estruturais ou mesmo ideolóxicas acerca do xeito máis acaido da transformación ou rexeneración do sistema económico (sempre a prol dos intereses do 99%) non deben frustrar o primeiro paso necesario de acadar a confianza cidadá nunha nova clase política, que saiba renunciar a calquera privilexio, que esixa unha retribución na media dos cidadáns, que esixa así mesmo uns controis democráticos estritos e unha disciplina severa fronte as desviacións de poder.
Acadada a rexeneración, renovada a representación política, recuperada a confianza cidadá, será o momento de comezar o camiño da transformación do sistema social e económico, cara á garantía dun sistema de benestar que sen dúbida temos capacidade de manter cunha viraxe cara ao incremento da xustiza e a igualdade.
Os bois: a rexeneración democrática; o carro: a transformación do sistema económico e social.

miércoles, 11 de julio de 2012

Verdades e mentiras das condicións do rescate.

Hoxe presentanse en sociedade unha nova serie de medidas de atropello económico á cidadanía coa excusa de que veñen obrigadas desde Bruxelas. Porén, para coñecer a realidade cómpre visitar os medios que trasladan o contido do documento (ver o blog de Antonio Gregorio http://ribadeando.blogspot.com.es/2012/07/o-que-se-obriga-espana-e-dicir-nos-por.html ou o diario dixital huffingtonpost http://www.huffingtonpost.es/2012/07/10/la-ue-impone-32-condiciones-a-espana-a-cambio-del-rescate-banca_n_1662392.html?utm_hp_ref=spain).
Entón comprobamos que se ben o documento especifica unha lista de obxectivos, non concreta as medidas que se deben implementar para acadalos. Os obxectivos:
- Introducir un sistema impositivo coherente cos esforzos de consolidación fiscal (é dicir, subir os impostos).
- Crear unha autoridade independente co avalíe.
- Desenvolver as reformas do mercado de traballo que afonden a xa en vigor,
- Liberalizar os seitores profesionais moi regulados.
- Elimina-la burocracia.
- Acabar con el déficit de tarifa eléctrica.


Estes obxectivos pódense afrontar dun xeito ou doutro. Efectivamente, en ningún sitio fala do IVE nin do salario dos funcionarios. Fala de reducir o déficit, o que podería facerse subindo impostos ás rendas do capital, aos salarios máis elevados, o IVE dos artigos de luxo, ou mesmo con novos impostos ás centrais hidráulicas polo caudal turbinado nos ríos, eliminación das SICAV, reducción do fraude fiscal... (ou todas outras medidas tantas veces pedidas polos inspectores de facenda).
Fala de reducir o déficit tarifario, pero non de eliminar as axudas ás renovables paralizando un seitor de futuro e tecnolóxicamente punteiro. Podería facerse simplemente modificando o xeito de calcular o prezo pagado á xeración enerxética polo metodo das subastas, garantindo un "beneficio razoable" ás hidroeléctricas e nucleares construídas no seu día con cartos públicos, cuxos beneficios nestes anos (pagámoslles o mesmo que ás centráis de carbón ou gas, con custos moi inferiores) superan o monto total das axudas ás renovables.
En definitiva, os obxectivos poderían ser razoables e acadables, a cuestión é a quen vai o noso goberno a meter a man no peto. E semella que o nóso non ten o que hai que ter para sacar os cartos aos que os teñen, evitando afondar na crise. Cando se darán conta de que os consumidores e os traballadores somos os mesmos?

domingo, 8 de julio de 2012

Querer, poder y querer poder


Cuando hablamos sobre incrementar la participación de la ciudadanía en la vida política debemos tener claro que a día de hoy la voluntad de participar es muy minoritaria. Si miramos las encuestas del CIS, a la mayor parte de la ciudadanía la política les interesa poco o nada. Los porcentajes de estos ciudadanos varía entre los votantes de los distintos partidos, siendo máximos (entre el 60 y el 70%) entre los de los partidos mayoritarios, lo que no es de extrañar, pues de la misma manera muchos encuestados dicen que no les gusta el futbol pero son del Real Madrid o del Barsa. La gente elige entre lo por lo poco que conoce: lo que sale en la tele.
Los partidos mayoritarios no tienen excesivo interés en cambiar esta situación: no les interesa una ciudadanía informada, preocupada e interesada por la política, que podría llegar a conocer alternativas diferentes a las que copan nuestros telediarios. Son os minoritarios los que deben hacer ese esfuerzo.
Para interesar a la gente el ciudadano debe ver su participación como algo útil para sus intereses más directos: no será efectivo llamar a la participación en vano, es preciso articular y presentar a la ciudadanía el esquema a través del cual su participación se traducirá en mejoras directas en sus intereses: incremento de sus recursos, mejoras en su entorno, reducción de sus impuestos y tasas, mejora de la conciliación, más tiempo de descanso, oportunidades de trabajo para él y/o los suyos...
Será más sencillo abrir camino comenzando por lo local, por lo próximo, incorporando a la ciudadanía en decisiones concretas sobre la gestión de su entorno, para crear la conciencia de utilidad de la participación en la cosa pública. La apuesta por la implementación REAL de herramientas ya conocidas (presupuestos participativos, agenda XXI y otras) debe concretarse en el programa de la nueva fuerza transformadora. Y al tiempo, ir diseñando los mecanismos para posibilitar la participación de particulares y concellos en la toma de decisiones a nivel autonómico (Una primera propuesta: eliminar los actuales mecanismos de aplicación del “interés público” o “interés supramunicipal” como herramienta para pasar por encima de la voluntad vecinal para implantar proyectos empresariales de alto impacto social y ambiental).
En definitiva, la gente hoy no puede participar como quisiera ni quiere participar como le dejan. Hay que presentar a la ciudadanía mecanismos atractivos, eficaces y claros para que “quiera poder” participar. Sólo así podremos integrarla en un proyecto transformador. La gran pregunta es ¿cómo hacer que quiera? ¿qué propuestas le harían a usted apoyar a una nueva fuerza política?