A reforma laboral do PP está a
conseguir os seus obxectivos, que non son outros que pasar do “recién
licenciado traballa gratis pola experiencia” ao “titulado con
experiencia faría o teu traballo pola metade do que ti cobras”.
Dese xeito, mentres as cifras de paro non medran, e mesmo poden ir
baixando lentamente, a precarización avanza de abaixo a
arriba e de Sur a Norte en Europa.
Faino axudada polos empresarios miopes
que non acaban de entender que os seus empregados e os seus clientes somos as
mesmas persoas, que pulan para baixar salarios e capacidade de compra, e os que non poden competir con eles e se ven obrigados a pechar ou seguir o seu exemplo.
Pode haber entre nos quen pensen que ao
non medrar o paro e conservar eles o seu emprego están xa a salvo,
escoiten o descurso preelectoral da recuperación e mesmo volvan a
consumir máis, pero o previsible é que a transformación cara á
precariedade continúe: novas empresas xurdirán con traballadores en
versión chinesa e irán reemprazando a aquelas que non se precaricen
elas mesmas.
A modificación das regras da
negociación colectiva, que obriga a elixir entre negociar á
baixa e a extinción dos convenios sectoriais, impedirá xogar o seu
papel aos sindicatos, de xeito que só na rúa e a través de folgas
se poderá loitar contra a precarización. Por iso o PP está a
aprobar a lei de seguridade cidadá: para evitar que saiamos e, no seu caso, recadar tamén con multas a quen protesta.
A rebaixa dos salarios, e con eles das
cotizacións á seguridade social, auguran unha vellez de pobreza
para nós, pero a maiores e no curto prazo, tamén a incapacidade de
afrontar o Estado os custos das pensións dos nosos pais, que non
poderán ser pagadas coas cotizacións de traballadores precarios: deberán ser rebaixadas unha e outra vez “para garantir a
viabilidade do sistema”.
O que se aplica en España e no resto dos países do Sur de Europa é o programa
económico do Partido Popular Europeo, aplicado tamén polos socialistas "coa nariz tapada": como no refrán “cando as barbas do teu veciño
vexas cortar” xa estan hoxe os socialistas franceses a aplicar as
reformas de Zapatero. A marea sobe xa por riba dos Pirineos, e seguirá até chegar ao Norte, sempre competindo uns traballadores con outros a ver quen resiste as maiores cotas de precariedade.
Ao falar das medidas que eles mesmos
impoñen á cidadanía, PP e o PSOE unhas veces din que son o único
camíño, e outras que veñen impostas desde Bruxelas. O que calan é
que son eles quen as defenden aló, como cando
rexeitan as medidas do goberno do Estado mentres votan en Madrid a prol delas. Non abonda dicir que non nos gustan,
non é defensa dicir que o facemos obrigados: hai que levar a Bruxelas un proxecto alternativo que eles non procuran nin
defenden, nin acó nin aló.
Tampouco a abstención nos vai salvar
das medidas da Troika: pechar os ollos e ficar quietos e quedos non
evitará que as leis e acordos internacionais muden a peor. Hai que
loitar para deter a transferencia constante dos nosos petos aos das
élides políticas, empresariais e financeiras, aquí e en Bruxelas. Non abonda que a
esquerda real mellore os seus resultados, é preciso gañar Europa. E
cómpre xa: non podemos esperar catro anos máis, precisamos xa dun Parlamento Europeo cunha maioría a prol da cidadanía e disposto a
defendernos fronte ao poder financeiro e das trasnacionais.