Do Espazo Ecogaleguista

Cada un de nós temos a nosa ideoloxía, produto das nosas vivencias, amizades e lecturas, dos nosos antecedentes familiares e as nosas reflexións. As veces atopamos outra xente que pensa dun xeito similar e xuntámonos para compartir inquedanzas e deseñar iniciativas que melloren a nosa calidade de vida ou resolvan problemas no contorno veciñal e local.

Porén, a participación veciñal de base atopa límites nas súas competencias cando as decisións pasan a estar nas mans dos representantes políticos. A democracia representativa outorga aos partidos políticos un papel dominante na xestión do común, polo que para poder participar nas decisións máis transcendentes hai que formar parte dun deses partidos: cantos máis cidadáns se integren nun partido, maior capacidade de decisión. Pola outra banda, ao crecer o número de participantes, multiplícanse as posibilidades de que aparezan no seu seo sensibilidades diferentes, polo que os partidos máis grandes adoitan estar integrados por “correntes”, grupos de persoas cunha liña de opinión que amosa diferencias significativas cos outros integrantes.

O feito de permanecer xuntas diferentes correntes dentro dun mesmo partido ten unha explicación electoral: no noso sistema a unión fai a maioría. O mérito do Partido Popular na actualidade é o convencemento de todas as sensibilidades da dereita de que só xuntas teñen opcións de goberno, integrando na mesma lista candidatos centristas, ultracatólicos e neocons. A nebulosidade do seu último programa electoral ben podería reflectir a imposibilidade de consensuar propostas concretas aceptables simultaneamente pola base social de todas as sensibilidades.

A esquerda non ten chegado a desenvolver ese espírito pragmático, e prefire a escisión das diferentes sensibilidades, orgullosos da homoxeneidade ideolóxica de cada partido a costa da perda de influenza na vida política. Porén, se o obxecto da militancia nun partido político non é o debate entre amigos, senón a capacidade de influír nas decisións que afectan á vida dos nosos concidadáns, a incapacidade de xuntarse e definir un programa común para os vindeiros catro anos non debe aplaudirse senón denunciarse.

Os galegos de esquerda debemos esixir aos partidos que apoiamos o acordo dunhas liñas programáticas comúns  e alternativas ás propostas da dereita, e a converxencia nas próximas eleccións nunha candidatura roxa e verde (porque ningunha delas pode existir sen a outra no longo prazo), na que o importante non sexan as persoas, senón a defensa dese programa alternativo. O recentemente creado Espazo Ecogaleguista ben podería ser ese foro de converxencia, o polo desde o que se deseñara o programa e se artellaran as coalicións, coas propostas de todos, con vistas á participación electoral.

Non se trata de asinar un compromiso de por vida, non fai falta casarse. Simplemente, se eu vou cara a Suecia e ti a Moscú, ben podemos saír a camiñar xuntos. Quen sabe se falando polo camiño acabemos decidindo irmos os dous até Islandia.