Hai dous camiños
para saír da crise; o do crecemento, e o do decrecemento. O primeiro,
defendido polo PP e polo PSOE, di que para crear emprego temos que
crecer economicamente. O PP aposta por crear as condicións con
baixos salarios e flexibilidade laboral e esperar a que a demanda
externa reavive a nosa industria, mentres que o PSOE di que hai que
recadar fundos aos que máis teñen e empregalos en medidas de
estímulo económico que permetan o crecemento xa.
A estratexia do PP e
dos seus socios europeos non semella funcionar. O premio Nobel de
economía Paul Krugman expón no seu último libro que priorizar a
devolución da débeda afogando á sociedade non tivo éxito nunca
antes na historia en ningures para saír dunha crise como a que
vivimos. Basta ollar aos nosos veciños para ver o que nos está a
esperar se non mudamos o rumbo.
A estratexia do PSOE
pode funcionar como lle está a funcionar aos Estados Unidos, (é
dicir, non moi ben). Cómpre unha mudanza das socialdemocracias
europeas para explorar esa vía: facer no futuro políticas
económicas contrarias ás que veñen defendendo nas últimas
décadas, aliñarse cos intereses do 99% da poboación.
Dun ou doutro xeito,
a estratexia do crecemento para crear emprego vaise topar cos límites
do noso planeta: os ambientáis, e os dos recursos enerxéticos. Eses
límites non son lonxanos, de acordo cos informes da Asociación
Internacional da Enerxía (nada suspeitosa de ecoloxismo) que poñen
o 2015 como fin dos altos prezos do petróleo: a partir da metade da
década vanse disparar sen control.
A estratexia do
decrecemento é máis sinxela. Para crear emprego basta repartir o
existente hoxe. Que é lóxico que os avances tecnolóxicos se
traduzan en máis tempo libre, e que ao repartir os cartos
consumiremos menos algúns de nós, pero todos teremos o necesario,
contaminaremos menos e viviremos máis tranquilos. Claro, o gran
capital non vai sacar gran cousa por ese camiño.
En todo caso, cómpre
lembrar que a estrutura económica da civilización é creación
nosa. É o ser humano quen decide cómo se organiza, somos nós que
facemos as leis e decidimos que é importante e que non o é tanto.
Nada hai inmutable: as cousas seguen como están porque non nos
poñemos a cambialas. O mundo está rexido por estados formalmente
democráticos pero, mentres non o collamos nós, o temón vaino
seguir a levar o diñeiro.
As cousas non van
mudar elas sóas, pero as ferramentas están nas nosas mans. Podemos
decidir movernos, ou ficar quietos. Decidiremos ao ir votar ou ao nos
abster. Ninguén pode escapar desa responsabilidade: todos imos
decidir o noso futuro o vindeiro 21 de outubro.
No hay comentarios:
Publicar un comentario