domingo, 10 de noviembre de 2013

Un líder sen bandeira para o PSOE?


Ao parecer queren volver ás súas orixes, e falan moito de laicidade -a boas horas- pero pouco da economía, de feito que da conferencia política non saíron receitas para saír da crise.
Agora estamos a probar as que defende a dereita neoliberal, que consiste en que os gobernos deixan facer aos donos do diñeiro, que eles saben mellor como van as cousas da economía. A proposta destes é que se baixamos abondamente os nosos salarios e dereitos, e mesmo as garantías ambientais, poderemos producir máis baratos mesmo que os chineses, e poderemos venderlles a eles os nosos produtos. As súas fábricas pecharán e virán aquí a producir, onde todos teremos traballo, aínda que seguramente non como pensabamos que sería, pero menos es nada.
Véxolle algúns problemas a esta visión: Cando traballemos coma os chineses, que farán nos países onde os traballadores fiquen parados? Que propoñen estes economistas para solucionarlles o problema? Que baixen entón os seus salarios por debaixo dos nosos? Onde nos leva esta estratexia?
Outra cuestión é como resolve este modelo os problemas derivados do deterioro ambiental e como garante os recursos (alimentos, agua, enerxía) para todos os habitantes do planeta no futuro, algo que non semella estar nas axendas dos seus promotores.
A proposta do PSOE viña sendo a socialdemócrata. Trataríase de que desde a política se puxeran límites ás ambicións e esixencias dos donos do diñeiro, acoutando os seus salarios e beneficios, poñéndolles impostos e taxas para sacarlles parte dos cartos e repartilos á cidadanía a través de servizos públicos, e establecendo condicións laborais que permitan unha vida de cualidade razoable aos traballadores. Isto é, o que chamabamos o “estado do benestar”.
Esta perspectiva ten tamén os seus problemas. O primeiro é o ético, xa que hoxe todos somos conscientes de que esa forma de funcionar estaba baseada na opresión do resto dos habitantes do planeta a través de inxustas manobras do FMI, do Banco Mundial e da OMC, que obrigaban aos seus gobernos a darlles aos seus cidadáns a amarga menciña que nos están a dar agora a nós.
O segundo é que os partidos socialdemócratas europeos foron asumindo nas últimas décadas os conceptos económicos neoliberais dando prioridade á cultura da competencia, déronlle ás ao capital e agora non son quen de embridalo. A diferencia cos neoliberais é que aqueles son convencidos, partes naturais da estrutura de poder do capital que precisa controlar as decisións políticas, mentres que a socialdemocracia foi asumindo os seus mandatos “porque non se pode facer outra cousa”.
Así, o PSOE foi privatizando os sectores estratéxicos de propiedade estatal, desaparecendo a banca pública, e mesmo rematou incluíndo na Constitución a prioridade de devolución da débeda internacional da banca cos orzamentos públicos por sobre o financiamento dos servizos sociais, amosando a claudicación da súa política tradicional ante o poder e os intereses do gran capital sempre co discurso de que “non hai alternativa”.
É claro que se as empresas que operan nun país explotan aos seus traballadores, non respectan o dereito á saúde dos seus cidadáns e permítense deteriorar a súa cualidade ambiental, poden producir máis barato. Mentres non se limite o dumping social e ambiental no comercio global, non existirá unha competencia xusta. Dentro do discurso da socialdemocracia é obrigado incluír a reforma da Organización Mundial do Comercio para incluír estas limitacións, xunto coa taxación á mobilidade do capital financeiro, recuperar a banca pública ou a re-nacionalización dos sectores estratéxicos co obxecto de garantir á cidadanía o acceso aos servizos básicos de auga, enerxía, transporte, comunicacións, información, etc.
O PSOE fala do retorno ás súas orixes, mais o trazo difuso das súas propostas non permite identificar o espazo ideolóxico na que estas se localizan. Se fora o da socialdemocracia, centrada ideoloxicamente -entre o “todo público” do socialismo e o “todo privado” do liberalismo-, se ben non é en absoluto antisistema, contería propostas que hoxe se descualifican como propostas da “esquerda radical”. Pode hoxe o PSOE recuperar e facer bandeira dun discurso ao que renunciou fai trinta anos e que leva décadas desprezando? Pode volver a un espazo -o da socialdemocracia- que hoxe está placidamente ocupado polos antigos comunistas? E se non pode, que bandeira vai levar o líder que saia das súas primarias?

No hay comentarios:

Publicar un comentario