miércoles, 28 de marzo de 2012

Por las 21 horas semanales

La revista "Ecopolítica" se hace eco de un estudio de la británica New Economics Foundation acerca de la jornada laboral en un mundo sostenible (ya sé que todos odiamos la palabra sostenible, pero resulta ridículo dar rodeos para evitar un concepto que todos comprendemos). Al parecer, 21 horas son el resultado de repartir las horas trabajadas al año por los empleados en el Reino Unido entre la población británica en edad de trabajar. Según dicen, el cálculo es similar en todos los países de nuestro entorno.
Su propuesta consiste en trabajar todos, pero menos horas que las dedicadas a ello por quienes tenemos la suerte de contar con un empleo. Quienes estamos en esa situación podemos pensar que 21 horas son muy poco, y que si el salario es proporcional, con ese sueldo no se puede vivir. Sin embargo, dos personas por hogar con medio salario supone un sueldo por hogar, que era lo normal en tiempos de nuestros padres. La cuestión tiene sus ventajas:
1. Al desaparecer el desempleo, esos recursos podrían destinarse a garantizar unos servicios sociales más completos. Además, es de suponer que los salarios subirían, al obtener el trabajador más poder de negociación frente al empleador.
2. Con más tiempo libre, muchos gastos en que incurrimos por falta de tiempo, como la comida precocinada, el cuidado infantil o de nuestros mayores, las tareas de limpieza en el hogar, o el uso del vehículo privado, podrían reducirse en gran medida.
3. Nuestra calidad de vida sin duda mejoraría, el tiempo a pasar con nuestros hijos, con nuestros padres, con nuestros amigos... Podríamos dedicar tiempo a nuestras aficiones, al voluntariado social y ambiental, a la participación política...
4. Los beneficios para la salud de recuperar una comida casera basada en los productos más baratos, los de temporada, a la reducción del estrés y a contar con la compañía y el apoyo de amigos y familiares serían indudables.
5. Quienes más tenemos aprenderíamos a vivir con menos, y no podríamos ahorrar cantidades para invertir en fondos que traficaran despúes con recursos, armas o deuda pública contra nuestros propios intereses.
6. La reducción del consumo a cotas más cercanas a lo realmente necesario reduciría las emisiones de CO2, la producción de residuos, los vertidos contaminantes, la sobreexplotación de agua y recursos naturales...
7. Se crearía así una sociedad más igualitaria, que de acuerdo con todos los estudios es la base de la felicidad: superado el umbral de lo imprescindible son las diferencias y no las carencias lo que nos hace infelices.
En resumen, el rumbo hacia el único mundo vivible es exactamente el contrario al que hoy llevamos. Un mundo que lamentablemente no hace más millonario a ninguno de quienes hoy rigen nuestros destinos, por lo que el viraje se retrasa sine die, sin aparecer siquiera en el debate político y mediático.
Afortunadamente el barco se irá a pique sin remedio, más bien pronto que tarde.

imos á folga?

As folgas xerais non se convocan por causas particulares dunha empresa, senón para amosar o rexeitamento do conxunto dos traballadores e a cidadanía ás políticas laborais ou económicas dun goberno. Por iso, cando desde a CEOE se di que a folga convocada para o vindeiro día 29 de marzo é unha folga política, desde a Asemblea da Mariña-Occidente estamos de acordo: é unha folga contra a política laboral do actual goberno.
O que sucede é que o movemento 15M non se asusta da verba “política”, dado que precisamente a nosa intención é a de non deixar a política nas mans dos profesionais da política. Levamos xa máis de dez meses pedindo aos políticos transparencia e aos cidadás participación, e nesta ocasión non vai ser diferente. Os nosos movementos non dependen de quén convoca ou quén asiste a un acto. Unha cidadanía maior de idade pode avaliar cada situación e posicionarse fronte a ela cun discurso propio, coincidindo ás veces con uns e outras con outros, sen tutelas nin coacións dos diferentes actores.
Hoxe nos enfrontamos á reforma laboral presentada polo goberno. A súa proposta baséase na filosofía de que facilitar a xestión das empresas polos seus propietarios á súa vontade facilitará a creación de emprego, non dubidando para iso en eliminar os dereitos dos traballadores, permitindo que se unha empresa gaña menos que antes (hoxe, todas) ou simplemente pensa que vai pasar, poida despedir barato aos seus traballadores, ou baixarlles o salario unilateralmente; cas empresas poidan mover á xente onde e cando queiran, poidindo despedir barato a quen non estea disposto, que se poidan contratar xoves por un ano con despido libre ou que os incrementos salariais acordados polos sindicatos e a patronal poidan en caso de necesidade deixar de aplicarse nunha empresa en dificultades. Unha tras outra, medidas que facilitan o despedimento e a rebaixa dos dereitos e favorecen ao empregador.
Din que con esta reforma trátase de crear emprego, pero despois din que este non vai crearse até que medre a economía. É dicir, que non vai crear emprego, que o emprego o xenera o crecemento, o mesmo que cando se creou emprego fai oito anos, coa anterior lexislación laboral.
Tamén din que se trata de que nunha futura crise non se despida aos traballadores, senón que se poidan repartir empregos e salarios dentro da empresa, pero iso foi precisamente o que acordaron en xaneiro empresarios e sindicatos, sen necesidade de abaratar o despedimento, antes de aproba-la reforma.
Os máis deles pensan ca reforma vai axudar aos empresarios a competir con produtos máis baratos no mercado internacional, pero non falan do que vai supoñer a baixada dos salarios para os pequenos comercios e empresas que venden os seus produtos e servizos no mercado local.
Desde a Asemblea Cidadá denunciamos que:
1. A reforma laboral vai supoñer unha baixada xeralizada dos salarios, e así unha merma da nosa capacidade adquisitiva, polo que as empresas que venden os seus produtos na nosa comarca verán baixar as vendas, o que vai reducir á súa carga de traballo e incrementa-lo noso desemprego.
2. A estratexia da rebaixa salarial para competir no mercado europeo (o noso mercado) non pode triunfar se vai ser a mesma en tódolos países da UE, indo quedar simplemente na destrución do sistema europeo de benestar.
3. En definitiva, apoiar esta reforma é optar por un sistema económico global no que os traballadores vivan cada vez peor, para que a riqueza siga a acumularse nas mans do 0,1% da poboación, dos banqueiros, dos executivos das grandes multinacionais e dos líderes dos grandes partidos políticos que lles serven de coartada.
Por iso desde aquí queremos chamar a tódolos cidadás á participar na folga, pero non quedándose na casa, senón deixándose ver nos diferentes actos que se propoñan o vindeiro xoves 29, para facer patente o noso desacordo coa reforma. Para que non digan que non fumos traballar porque os piquetes nolo impidiron. Chamamos tamén ás mulleres e homes que traballan na casa, cuxo
esforzo parece que non existe por non ter un salario, para que rexeiten unha reforma que vai a obrigalos a traballar tamén fóra da casa pola baixada dos salarios. Chamamos aos parados, para que levanten á súa voz contra unha reforma que vai condealos a traballar gratis para a adminisitración se non aceptan rotar en traballos precarios “se é preciso en Laponia”.
Chamamos a quen ten emprego e ao quen non o ten para que loiten xuntos, porque a unión fai a forza, e hai que parar esta estratexia de enfrontarnos uns cos outros que só pretende que non vaiamos na procura dos auténticos culpables nin das verdadeiras solucións.
Contra unha reforma política, unha folga política. Por suposto: os cidadás facendo política, de xeito transparente e sen intermediarios.
Porque as cousas importantes é mellor facelas un mesmo.
Invitamos a todo mundo a acudir o xoves 29 ás 12 da mañá diante do Concello de Ribadeo.
Asemblea Cidadá da Mariña-Occidente

viernes, 23 de marzo de 2012

De investimentos e despilfarros

Leo nunha esquiniña da portada da Voz a Pedro Arrojo lembrar que non fan falta máis encoros para loitar contra a escaseza de auga: "é como repartirlles moedeiros aos pobres".
E é unha boa nova, dado que a construción dos encoros, a maiores de supoñer un enorme custo ambiental, ten tamén un enorme custo económico. A estratexia de construír novos encoros suporía secar os ríos tamén nos períodos húmidos para termos auga para os períodos secos.
Defende pola súa experiencia o aforro da enorme cantidade de auga que xa estamos a extraer dos leitos, no fogar, (por exemplo xeneralizando o emprego dos dispositivos de aforro que moita xente nin sequera coñece que existan (nun país coma o noso!!), amañando as redes de distribución ou mesmo reducindo o regadío, xa a nivel do Estado.
É unha boa nova, repito, para o noso peto, pois o aforro é moito máis económico de implantar e funciona de xeito permanente, non só nas secas.
A mala nova é que na mesma portada o titular principal lembra que as obras do Plan E nas que se "investiron" 32 millóns de euros atópanse estragadas ou abandonadas. Volvemos así á realidade do noso país: que algo non sexa necesario non implica que non vaiamos a meter niso os cartos. AVEs baleiros, aeroportos baleiros, casas baleiras, ¿encoros baleiros?

jueves, 15 de marzo de 2012

Divide y vencerás

Allá en las alturas, sobre la mesa, presidentes de bancos, multinacionales, fondos de inversión y líderes de partidos afines se reparten civilizadamente el pan que hacemos entre todos.
Entre sus pies, bajo la mesa, funcionarios echan contra los pequeños empresarios, empresarios contra empleados, empleados contra políticos de a pie, políticos contra funcionarios, y parados contra todos ellos, luchando entre sí para atrapar las migas que aquéllos dejan caer.
Como gallinas bajo la mesa, en lugar de empezar a comerles las piernas, peleamos por las migajas los miserables.