sábado, 21 de abril de 2012

Paraiso envelenado?


Comezas a falar da perigosidade de botar insecticida polo ar, sen saber onde vai caer e sobre quen, sobre as herbas que comen as vacas, sobre o chan do que nacen as traídas, sobre os regos que morren nas rías, sobre as hortas das que comemos.
Entón alguén fala de que non hai case algas na costa, e outro di que apareceron milleiros de sepias mortas polas praias.
Outro di que Alcoa píntache o coche gratis despois de cada fuga, porque saben que a deposición do escape é capaz de estragar a pintura dos coches ¿que fará nos nosos pulmóns, na nosa pel?
Outra compañeira comenta que no instituto de Navia hai un protocolo na educación física específico para nenos asmáticos pola grande cantidade deles que hai, preto dun 30%.
Un que traballa en Jarrio di que ao parecer, a prevalencia de enfermidades como cancros e leucemias alcanzan na nosa comarca niveis moi por enriba do normal.
Quedo abraiado e pregúntome se non haberá por alí un periodista curioso, que sexa quen de investigar, de facer algunhas visitas e chamadas, de tirar do fío e consultar os estudos existentes, ou no seu caso de preguntar ás autoridades porqué non hai estudos sobre todo isto.

lunes, 16 de abril de 2012

Sulfatando gratis aos veciños


O pasado 22 de setembro do 2011 o Presidente da UE asinaba o Reglamento de Execución nº 942/2011 polo que se establece a non aprovación da substancia activa Flufenoxurón, de conformidade co Regulamento relativo á comercialización de produtos fitosanitarios.
A denegación desa aprovación débese a que as avaliaciones realizadas polos científicos revelaron un alto potencial de bioacumulación, un elevado risco para os organismos acuáticos, e non puideron desbotar a súa perigosidade para a saúde.
O parágrafo nº 7 do devandito regulamento di “Durante a evaluación da substancia activa detectáronse problemas. En particular, os que figuran a continuación. Non se puido finalizar a evaluación do risco para os consumidores porque a exposición dos consumidores no puido avaliarse dun xeito fiable, en particular no que respecta á magnitude e á relevancia toxicolóxica de diversos metabolitos. Ademais, o flufenoxurón ten un alto potencial de bioacumulación na cadea alimentaria. Pola outra banda, detectouse un elevado risco para os organismos acuáticos. ”
Consecuentemente, o Regulamento dispón no seu artigo 2 “Os Estados membros velarán porque as autorizacións de produtos fitosanitarios que contengan flufenoxurón sexan retiradas a máis tardar o 31 de decembro de 2011.”
Poren, é certo que no seu artigo 3 o mesmo regulamento dispón que “Todo período de graza concedido polos Estados membros de conformidade co disposto no artigo 46 do Regulamento (CE) no 1107/2009 será o máis breve posible e expirará, ó máis tardar, o 31 de decembro de 2012.” É dicir, a propia UE recomenda retiralo canto antes, pero abre a porta a prolongar por un ano o emprego do produto, para darlle saída ao que teñamos almacenado.
Curioso porque se imos velo devandito artigo 46 do regulamento nº 1107/2009 di o seguinte:
“Cando un Estado membro retire ou modifique unha autorización ou non a renove, poderá conceder un período de graza para a eliminación, almaceamiento, comercialización e utilización das existencias. Cando as razóns da retirada, modificación ou non renovación da autorización non estéan relacionadas coa proteción da saúde humana ou animal ou do medio ambiente, o período de graza estará limitado e non superará seis meses para a venda e a distribución e un ano adicional como máximo para a eliminación, almaceaxe e uso das existencias dispoñibles dos produtos fitosanitarios afectados. ”
Como pode observarse o que di este artigo é que da un ano se non hai risco para o medio ambiente on para a saúde das persoas, pero non din nada do prazo se SI hai risco para as persoas ou o medio ambiente. Dada esa omisión, a lóxica fai pensar que nese caso non debe haber prazo que valga: non se pode envelenar á xente e o medio para aproveitar os restos que temos no almacén.
Pois ben, estes días enterámonos por vías indiretas e por indiscrecións dalgúns políticos que “alguén” está a financiar en diferentes concellos de Galicia a aplicación, pola técnica da pulverización aérea, dun insecticida a base de Flufenoxuron, sobre os montes e do noso rural.
A cousa é moi grave, porque a maiores de ser un produto prohibido na UE, a aplicación de fitosanitarios mediante pulverización aérea, para a que algúns estudos estiman que máis dun 30% do aplicado se deposita fóra dos montes, ten sido relacionada con enfermidades graves dos veciños como a sensibilidade química múltiple. De feito, a Directiva 2009/128/CE establece no seu artigo 9 a prohibición da pulverización aérea dos fitosanitarios. Esta Directiva tiña que ser trasposta á nosa lexislación ao más tardar o 14 de decembro do 2011, pero aínda non se fixo.
O que sabemos polo momento é que a alcaldesa de Melide ditou un bando chamando aos veciños a apuntarse para fumigar de xeito gratuíto os seus montes, e que unha empresa de Valladolid fai o mesmo no noso concello chamando ás Comunidades de Montes ofertándolles fumigacións gratuíta.
¿Fumigación ilegal cun produto ilegal, para aproveitar os saldos da fin da tempada?¿E ese o valor da nosa saúde? ¿Quén paga isto e por qué non o dí? ¿Sabe que é perigoso e ilegal? ¿Por qué non comunican os riscos aos veciños? ¿Van poñer anuncios avisando ou poden sulfatarnos cando vaiamos pasear polo monte? ¿Sábeo oa Consellería de Medio Rural? ¿Está a investigalo?
Moitas preguntas sen resposta, esperemos que políticos e periodistas estean a face-lo seu traballo, descubran aos implicados e traballen para erradicar definitivamente estes tratamentos.

domingo, 15 de abril de 2012

Do financiamento local


Caeu nas miñas mans (virtuais) un documento da FEMP, Federación de Municipios e Provincias sobre o financiamento local ("La situación de los ayuntamientos en España"), longo e interesante, algo antigo pero moi recomendable para todos os que adoitamos a opinar sobre estas cousas.
Falabamos noutra entrada dos escasos impostos que recada o noso goberno con respecto a outros países do noso contorno, e a súa incidencia na reducida importancia da cantidade de traballadores do sector público.
Pois ben á vista dese documento, tal situación vese acentuada lo eido local, debido a que deses impostos menores, a distribución dos mesmos entre as diferentes administracións, comparada coa da media dos nosos veciños da UE-15 resulta moi prexudicial para os concellos do noso pais. Tan é así que se adaptaramos para nós o que se fai na media dos países europeos, o financiamento local veríase incrementado nun 40%, co que a maior parte dos problemas financeiros dos concellos desaparecerían.
Aínda así, debido como dicía ao inicio á escaseza do monto global do recadado, en termos netos ou comparados co noso PIB seguiríamos a estar na parte baixa da táboa en inversión por habitante, pero a situación actual é que aqueles que poden decidir sobre os impostos máis xustos, os que gravan aos cidadáns conforme á súa riqueza, fican coa maior parte do recadado, deixando aos concellos cunha porción a todas luces insuficiente do pastel.
A cousa é aínda peor, porque a base sobre a que se calcula a parte máis importante dos impostos municipais, o IBI, é un catastro que está nas mans da administración central, que por non sacar proveito dela non adica tampouco os recursos humanos e materiais precisos ao seu mantemento e actualización, pasando lustros entre as diferentes revisións, coa conseguinte perda de recursos para os concellos, que recadan sobre avaliacións moi por embaixo do valor real dos inmobles.
Tampouco axuda a administración autonómica, que nin cubre na súa totalidade os servizos da súa competencia nin transfire unha parte dos seus fundos aos concellos de xeito previsible. A política de subvencións sen xeito (hoxe desaparecida pola crise) impide aos concellos programar as súas prioridades, véndose na obriga de ou ben renunciar a elas, ou gasta-los cartos en cousas que non son as máis axeitadas na súa situación particular.
En definitiva, cara ás próximas eleccións autonómicas (quen sabe cando) convén mirar aos programas facendo fincapé na cuestión do compromiso dos partidos cun financiamento local suficiente e previsible para que a administración local poida atender axeitadamente á súa veciñanza.

Como niños chicos


A veces son así: primero piden una bolsa de chuches y luego lloran porque les duele la barriga.
De igual manera, los mercados nos obligan a renunciar a crear empleo para priorizar el pago de la deuda y luego nos castigan por el grave riesgo de que con tanto paro no seamos capaces de pagarles el año que viene.
La culpa es de los padres, que los malcrían.