martes, 2 de octubre de 2012

O desemprego, o modelo económico e o 21-O


Hai dous camiños para saír da crise; o do crecemento, e o do decrecemento. O primeiro, defendido polo PP e polo PSOE, di que para crear emprego temos que crecer economicamente. O PP aposta por crear as condicións con baixos salarios e flexibilidade laboral e esperar a que a demanda externa reavive a nosa industria, mentres que o PSOE di que hai que recadar fundos aos que máis teñen e empregalos en medidas de estímulo económico que permetan o crecemento xa.
A estratexia do PP e dos seus socios europeos non semella funcionar. O premio Nobel de economía Paul Krugman expón no seu último libro que priorizar a devolución da débeda afogando á sociedade non tivo éxito nunca antes na historia en ningures para saír dunha crise como a que vivimos. Basta ollar aos nosos veciños para ver o que nos está a esperar se non mudamos o rumbo.
A estratexia do PSOE pode funcionar como lle está a funcionar aos Estados Unidos, (é dicir, non moi ben). Cómpre unha mudanza das socialdemocracias europeas para explorar esa vía: facer no futuro políticas económicas contrarias ás que veñen defendendo nas últimas décadas, aliñarse cos intereses do 99% da poboación.
Dun ou doutro xeito, a estratexia do crecemento para crear emprego vaise topar cos límites do noso planeta: os ambientáis, e os dos recursos enerxéticos. Eses límites non son lonxanos, de acordo cos informes da Asociación Internacional da Enerxía (nada suspeitosa de ecoloxismo) que poñen o 2015 como fin dos altos prezos do petróleo: a partir da metade da década vanse disparar sen control.
A estratexia do decrecemento é máis sinxela. Para crear emprego basta repartir o existente hoxe. Que é lóxico que os avances tecnolóxicos se traduzan en máis tempo libre, e que ao repartir os cartos consumiremos menos algúns de nós, pero todos teremos o necesario, contaminaremos menos e viviremos máis tranquilos. Claro, o gran capital non vai sacar gran cousa por ese camiño.
En todo caso, cómpre lembrar que a estrutura económica da civilización é creación nosa. É o ser humano quen decide cómo se organiza, somos nós que facemos as leis e decidimos que é importante e que non o é tanto. Nada hai inmutable: as cousas seguen como están porque non nos poñemos a cambialas. O mundo está rexido por estados formalmente democráticos pero, mentres non o collamos nós, o temón vaino seguir a levar o diñeiro.
As cousas non van mudar elas sóas, pero as ferramentas están nas nosas mans. Podemos decidir movernos, ou ficar quietos. Decidiremos ao ir votar ou ao nos abster. Ninguén pode escapar desa responsabilidade: todos imos decidir o noso futuro o vindeiro 21 de outubro.

No hay comentarios:

Publicar un comentario